Aman bunları bana ve İran'lı arkadaşım Yasaman'a anlatırken, biz de kendi ülkemizden geliş/kaçış hikayelerimizi anlattık. Evet bizim sebeplerimiz Aman'inki kadar hardcore değildi, yaşamak dediğin nefes almak, temel ihtiyaçlarını yerine getirebilmekse; eh bi terör saldırısına kurban gitmediğimiz sürece biz de kendi ülkemizde yaşama devam edebiliyorduk. Ama hak, özgürlük, eşitlik, güvenlik, refah, medeniyet, sağlık, eğitim, huzur gibi "ufak detayları" göz önüne almaya başlayınca; Almanya kendi ülkelerimizi öyle bir ezip geçiyor ki; uzun uzadıya burada anlatmama gerek kalmıyor zira bunu okuyabiliyorsanız Türkçe biliyorsunuz demektir ve neyden bahsettiğimi anlayacak kadar Türkiye'yi de biliyorsunuz demektir. Bir Eritre'li, bir İran'lı ve bir Türk bugün öğle yemeğinde oturup, en başında Almanya'da doğsaydık psikolojimizin ve hayatımızın ne kadar farklı olacağını, tırnaklarımızla kazıya kazıya geldiğimiz bu ülkeye tutunmak için yapmamız gerekenleri, ve burada dünyaya getirebileceğimiz potansiyel çocuklarımızın şimdiden bizden ne kadar şanslı olduğunu konuştuk. Eritre'li ve İran'lı arkadaşımın yanında, benim durumumun şöyle bir üzücülüğü var ki; onlar zaten ülkelerinin "yaşanamaz halde olduğu" zamana doğmuşlar. Doğdukları coğrafyanın kaderini, nasıl bir yaşantıları olacağını kanıksaya kanıksaya büyümüşler. Ben ise ülkemin gayet güzel yaşanabileceği çağında doğdum; tabii ki de asla bugünün Almanya'sıyla kıyas kabul edemeyecek noktadaydı, siyasetçiler gazeteciler faili meçhul cinayetlere kurban gidiyor, insanlar fakirlikle boğuşuyordu, veya Almanya'daki gibi çalışanlar çok rahat yaşayacağı maaşları alıp senede 6 hafta yıllık izin hak etmiyorlar, dünyanın en kaliteli eğitimlerinden birine ücretsiz erişip sağlık güvencesini iliklerinde hissetmiyorlardı ama; anladınız siz beni. Bırakın bu lüks detayları; 3 haftalığına noel tatiline Türkiye'ye gittiğimde zehir soluduğumu hissetmek bile bazı şeyleri öyle netleştirdi ki. Türkiye'de 3 il hariç hepsinde hava kirliliğinin had safhada olduğunu da size tekrar anlatmama gerek yok, bu akşam saatlerinde yaşadığınız şehirde camı açarsanız, kelimenin tam anlamıyla "yaşanamazlığı" görürsünüz.
Bu blog için fazla ağır bir yazı oldu, ancak bugün dinlediğim Aman'ın hikayesi öyle sarsıcıydı ki, benim zihnimde dönüp durmayı bırakır başkalarına da yayılırsa, bendeki ağırlığı hafifler diye umdum. Bir de 2 hafta kadar sonra tekrar Türkiye'ye gelecek olmanın yarattığı iç sıkıntısı da var, tüm sevdiklerime buradan çağrı yapıyorum; lütfen siz beni görmeye gelin ve benim tatile gelişlerim azalarak bitsin. Geldiğinizde göreceğiniz güzelliklere de 2 örnek fotoğraf koyuyorum (şuraya kendi selfie'mi koysam iyi gülerdik ama artık yazdığım için esprisi kaçtı sdf); Almanya aşkımın büyük nedenlerinden birinin de, bence ve çoğu kişiye göre en güzel şehrinde yaşıyor olmam olduğunu anlarsınız.
Sabancı'dayken, özellikle haftaiçi günlerim çok yoğun olurdu benim. Kahvaltım, ders aralarında yetiştireceğim işlerim, ne zaman kütüphaneye inip ne zaman yemekhaneye çıkacağım, kulüp toplantısı varsa ona kadar halletmem gerekenler, görüşmem gereken insanlar varsa akşam yemeği veya öğle yemeğine randevulaşmak, rektörlükte part-time çalıştığım zamanlar haftada hangi günler hangi saatlerimi ayırabileceğimi planlama, nadir de olsa gittiğim spora vakit ayır, arkadaşlarına vakit ayır, sevgiline vakit ayır, derslere zaten vakit ayır, kulüp etkinlikleri, provalar, ordan oraya koştur dur derken haftaiçi öyle hızlı geçerdi ki. Ama bir şekilde her şeye de vakit olurdu çok programlı ilerleyince. Şimdiki okulum ise her gün 9-5 lab'da olmayı gerektiren, "parasız iş hayatı" olarak adlandırdığım bir düzende. Ve kafadan akşama kadar iptal olunca, nasıl da hiçbir şeye zaman olmuyormuş onu öğrendim. Lisanstayken, okulsa okul ödevse ödev yine uğraşıyordum, ama ne sosyallikten ne bişeyden geri kalmıyordum. Hamburg'a gelirken "ya arkadaş edinemezsek, ya yalnız kalırsak" diye korkarken; şimdi arkadaşlarımı görecek zaman bulamıyor, ya dinlenebileceğim ya da paper yetiştirebileceğim, ya da haftaiçi akşam 4-5 saat görebildiğim eşimle hasret giderebileceğim ya da arkadaşlarımı görebileceğim tek zaman haftasonu olunca o haftasonu öyle bir kıymete biniyor ki; aa cuma akşamı diyorsun, bi bakıyosun e pazartesi sabah olmuş? İş hayatından kaçıp öğrenciliğimi uzatabildiğim kadar uzatmaya çalışırken master programım kötü şakasını yapmış oldu yani, neyse ki önümüzdeki dönemden itibaren lab rotasyonları başlayıp, artık "çömez"likten çıkıp kendi projelerimizi yapıp kendi programımızı kendimiz hazırlayınca rahatlarız. Gerçi en son bitirme projem için "oh kendi programım, istediğimde lab'a gidip istediğimde çıkıcam" dediğimde benim aleyhime sonuçlanmış, pazar gidip pazartesiye hazırlık yaparken bulmuştum kendimi ama işte hep kısmet :P
Ha bakmayın bu kadar söylendiğime, düne kadar 1 hafta hasta yatıp, dün de ayaklarım geri gide gide lab'a girip o önlüğü giydiğimde kendimi ait hissedince yorgunluklara değiyor, "doğru bölümde miyim" diye sorgularken, bir sonuç alınca havalara uçabildiğimde yaptığım işi sevdiğimi tekrar hissediyorum ama; insan en sevdiği şeyi bile yaparken o şey "iş"e dönüşünce, söylenmek kendiliğinden geliyor işte.
