Zaman Kapsülü

Futureme.org diye bir site var. Gelecekteki kendine mektup yazıp, mail'ını verip yollayabiliyorsun, istediğin zamanda iletiyorlar, en erken 1 ay sonraya, en geç 50 yıl sonraya kadar. Bir çeşit online zaman kapsülü yani. Ben ilk mektubumu yollayalı 4,5 yıl geçmiş üstünden; yazı dili, o zamanki hayaller, her şey o kadar farklı ki. Öss'ye hazırlanırken yazdığım bir mektupta da şöyle demişim "sen bunu okuduğunda, yazmamın üstünden 1 yıldan fazla geçmiş olcak. Nerde okuyacağını, ne okuyacağını hiç bilmiyorum, ama 1 yıl sonraki Cansu'ya daha çok güveniyorum, biliyorum ki pişman olcağın bi karar vermemişsindir. Nerde nası olursan ol, çevrenin kafa dengi diyebileceğin bir sürü insanla dolu olmasını umuyorum, bu da yeterince büyük bi dilek zaten şu anki çevreni düşününce :P ". Liseye göre kat be kat daha fazla sevdiğim bir okulum ve arkadaşlarım olduğu için bu dileğimi gerçekleştirdiğimi gönül rahatlığıyla 2011'deki Cansu'ya iletmek istiyorum. Gözün arkada kalmasın, çok güzel bir karar verdin hayatınla ilgili. Gerçi arkada değil önde kalıyor göz sanki. Kehkehkeh.

"Ne yaşadığını unutabilirsin, ama ne hissettiğini asla unutmazsın" diye bi laf var ya, işte o baya yanlış. Neler yaşadığımı saniye saniye sayabilirim şurda da, ne hissetmiştim ne düşünmüştüm gerçekten hatırlayamıyorum çoğu zaman. Ama daha sonra yapcaklarıma karar vermem için, o an ne düşündüğümü bilmem lazım; çünkü bir sorumluluğum var onları yaşayan Cansu'ya karşı. Benim o an ne düşündüğümü benden iyi bilen-hatırlayan tek şey günlüğüm olduğu için, ilk ona sarılıyorum ben de. Bana en dürüst davranan, en doğru akıl veren de geçmişteki Cansu oluyor haliyle. Günlüğüm ve Futurme'den kendime yazdığım mektuplar sayesinde geçmişle bağımı hep sıkı sıkı korumuş oluyorum, zaten bu yüzden de yazarken ilerde okumak üzere geleceğe dair tahminler yapıyorum. Her şey planladığım gibi gitseydi çok sıkıcı olcağı için, olayların tahminimin dışında gelişmesini de bi o kadar seviyorum. O değil de, keşke geleceğe değil de, geçmişe de ulaştırabilseydik yazdıklarımızı, sadece 1 şansım bile olsaydı bunun için ve en azından "dikkatli bak etrafına" diyebilseydim geçmişteki Cansu'ya... Maalesef henüz böyle bir teknoloji, Futureme'de bile mevcut değil, denemiş oldum çünkü.

Ah zaten bi de bunu yapsan Futureme...

Ben çocukken büyükler doğum günlerinde, yılbaşılarında "zaman ne çabuk geçiyor" dediğine durur düşünür, "oha nası yavaş geçiyor, koskoca BİR YIL geçti bi kere" derdim, o zamana kadar geçen ömrüme kıyaslayınca çocukken 1 yıl büyük oluyor tabii. Şimdiyse oturup, okulda geçireceğim 10 dönemden 3'ünün geçtiğini düşündükçe içime sıkıntılar giriyor "mezun olmak istemiyorum" diye mesela, çünkü aslında geri kalan 3,5 yılın çok değil, baya az bir zaman dilimine işaret ettiğini görebiliyorum. Bi de Ekşi'de gördüm bugün, "Hayalet Sevgilim" şarkısı çıkalı 9 yıl olmuş. 9 yıl ne demek? Ortaokulda sınıfta muhabbetini yaptığımızı çok net hatırlıyorum biri gelir "kızın sevgilisi askerdeymiş, kavga etmişler, o gece çocuk ölmüş, kız da ona yazmış", biri "yok yok kansermiş", diğeri gelir "benim ablam o İrem'i tanıyo, sevgilisi intihar etmiş" derdi falan. 9 yıl geçmiş olması o kadar saçma ki.

Zamanın ne kadar hızlı geçtiğini, birkaç gün önce tekrar Melis, Esin ve Ceren'le buluşunca düşündüm asıl. Biz ne zaman "büyüyünce ne olcaksın" muhabbetlerinden, ciddi ciddi kariyer planları yapıyor hale geldik ki? Daha birkaç yıl önce haftasonu dersaneden sonra sevgilisiyle sinemaya gitme planı yapan arkadaşım, şimdi o sevgilisiyle aynı evde yaşıyor, geçen ay doğalgaz faturalarının ne kadar çok geldiğini, son zamanlarda ne çok misafir ağırladıklarını falan anlatıyordu üstelik. Fakat bir noktada, Melis Skolyoz'unu, ben kistlerimden dolayı kullandığım ilacı, Ceren ayağındaki kemik problemini anlatırken "nooooluyo bize, niye 60 yaşında gün teyzesi muhabbetine döndük bi anda" diye, büyüme evresini geçip direkt yaşlanmaya başladığımızı düşünmedim değil. Akşamın devamında yaş sınırı için kimlik soran görevlinin biraz keyfimi yerine getirdiğini bile söyleyebilirim bu yüzden, 1 ay kadar önce İstanbul'da aynısı olduğunda içten içe kızdığım halde. Galiba artık küçük gösterdiğim için üzülme evresinden, "olsun olsun, bi kaç seneye iyi olcak bu" diye düşünme evresine geçmemin zamanı geldi; kaldı ki o kadar küçük gösterdiğimi de düşünmüyorum o ayrı.

Birkaç gün önce, Philip Seymour Hoffman, ki kendisini pek çok filmde büyük-küçük rollerde görmüştük, vefat etti. Vefat nedeni vs. hiç önemli değil de, ölmeden önce  "The Hunger Games: Mockingjay"in 2 part halinde yayınlancak son filmlerini çekiyordu, ki önemli de bir rolü vardı. Ama adamcağız ölünce önemli olan tek şey filmin yarıda kalmasıymış gibi (adamın hayatı yarıda kaldı be!) yapım şirketi Lionsgate'in yöneticisi anında  "ya merak edilcek bişey yok, zaten 9 günlük çekimi kalmıştı, önemli ve duygusal sahnelerdi de ama pek çok geçici sorunla karşılaşsak da filmi yaratıcı bir şekilde tamamlayacağız" diye açıklama yapmış. Oh yani cidden, o zaman Hoffman'ın ölümü eskisi kadar üzücü olmadı demi? Hatta o 9 günü de tamamlasa hiç sorun olmayacakmış da... Hayatımda bu kadar net "kasap et derdinde, koyun can derdinde" olayı görmemiştim. "Hollywood işte, nolcak, bi yığın duygusuz adam" diye klişenin dibine de vurayım madem.